زمانی که تقدیر حکیمانه الهی بزرگترین آزمون آفرینش را رقم زد و قرار بر این شد که آدمی، این معطرترین گل آفرینش، در جزیره ای پر از هول و هراس به نام دنیا مسکن بگزیند، لطف الهی که پیوسته از دامن کبریائیش روان بود، بر سر راه او نشست و برای از پا نماندن این گل زیبا در جزیر دنیا به موعظه و نصیحت او پرداخت، که آگاه باش مبادا با نقش و نگار آن جزیره از راه خارج شوی! مبادا در عیش و فریبش غافل شوی! مبادا به نیرنگ و دامش گرفتار شوی! مبادا به خوی ساکنانش درآئی و خلاصه در بیداری و آگاهی او بسیار تلاش می نمود تا اینکه در بدرق آخرین قدم های انسان، آخرین عهد و میثاق آسمانی اش را بیان کرد، همان عهدنامه ألستی، که انسان را شاهد بر فطرت پاک و خدائیش می گرداند و با او پیمان می بندد که چون رحل اقامت بر جزیر? دنیا افکندی، باید بسیار مراقب ذکر خالق در مأمن سینه ات باشی، مبادا برای لحظه ای یاد و ذکر او را از خانه دلت دور داری.

زینهـا از مـن فـرامـوشت مـبـاد            جرعه ای بی یاد من نوشت مباد

یاد ما کن زانکه یاد ما خوش است                  یاد ما شیرین و نغز و دلکش است  

یاد

              خلوتـگه قدسیـان ویـران مـکـن

دل را چون سکوئی پاک و پاکیزه،باید از وجود ممتاز گردانید و پیوسته مشک و عنبر یاد خداوند بر عمق آن نشانید،تا لایق مقام کردن شاه خوبان شود.چرا که او خود چنین فرموده است «به یاد من باشید و مرا بسیار یاد کنید تا به یاد شما باشم.« (سوره بقره،آیه 152)

بـر در دل منتـظـر اسـتـاده شـاه                       لیکن از غوغـای غولان بستـه را

از دل خود دور کن غوغای عـام                          تـا شـه خوبـان کنـد آنجـا مـقام

بر این اساس،یاد خداوند در وجود انسان به مثابه روح در بدن است و اصلی ترین عامل حیات معنوی و روحانی آدمی به شمار می رود.